Środki pobudzające czynności psychiczne, zwane najczęściej psychoana-leptica lub psychostymulantia, stanowią grupę dużą i niejednorodną tak pod względem budowy chemicznej, jak i mechanizmów działania. Największy zespół w tej grupie stanowią pochodne amfetaminy, których mechanizm działania został stosunkowo dobrze poznany, stanowiąc niejako pewien model psychofarmakologiczny. Dlatego też pochodne amfetaminy są obecnie częściej stosowane jako modelowe środki w psychofarmako-logicznych doświadczeniach laboratoryjnych niż w lecznictwie. Omawiana grupa wykazuje przede wszystkim działanie pobudzające napęd psychoruchowy w niewielkim stopniu wpływające na nastrój. Zastosowanie przeciwdepresyjne tej grupy leków jest więc niewielkie, niejednokrotnie mogą one wywołać skutek wręcz niekorzystny. Wąskie wskazania kliniczne odnoszą się do stanów narkolepsji, zespołów nadpobudliwości i nadruchliwości u dzieci, moczenia nocnego i niewielu innych wskazań. Środki psychostymulujące w doświadczeniach na zwierzętach powodują wzrost aktywności ruchowej, w większych dawkach przymusowe zespoły ruchowe (stereotypie), wzrost agresywności i pobudliwości seksualnej. Hamują działanie leków nasennych i neuroleptyków. Wywołują tolerancje i przyzwyczajenia, a nadużywane w większych dawkach prowadzą do powstawania charakterystycznych dla tej grupy psychoz toksycznych.
