Nie istnieją leki działające swoiście na określone typy napadów. Niektóre leki mogą być bardziej przydatne w leczeniu wszystkich postaci napadów z wyjątkiem napadów nieświadomości (fenobarbital, fenytoina, prymidon, feneturyd, diazepam), inne działają tylko w napadach nieświadomości (oksazolidynodiony, pochodne kwasu bursztynowego). Ponadto leki te mogą być stosowane z innych wskazań neurologicznych, np. drgawek mioklonicznych, skurczów mięśniowych, drgawek pochodzących z międzymózgowia lub hipoarytmii. W leczeniu stosuje się pochodne hydantoiny, kwasu barbiturowego, pirymidyny, oksazolidyny, kwasu bursztynowego i mocznika. Ponadto w leczeniu stanu padaczkowego stosuje się benzodiazepiny, mocznik lub mannitol dla zmniejszenia obrzęku mózgu oraz znieczulenie ogólne. Dawkowanie leków przeciwpadaczkowych jest indywidualne. Dawki zwiększa się stopniowo, aż do ustalenia stężenia leku w surowicy zapewniającego optymalne wyniki lecznicze. Objawy nietolerancji wskazują na konieczność stopniowego odstawienia leku.