Pewnego dnia do sędziego Avishaia dzwoni dawno niewidziany kolega z dzieciństwa, by zaprosić go na swój występ. Niczego nie wyjaśnia – nalega jednak, by gość zjawił się tego wieczoru na widowni. Nieoczekiwanie stand-up dojrzałego komika zamienia się w okrutny pojedynek z przeszłością. O czym i o kim tak naprawdę opowiada występujący i jaką tajemnicę odkryje przed widzami? Czy publiczność będzie w stanie znieść tę historię? Ile prawdy potrafimy przyjąć, gdy okazuje się ona nie

Wychowujemy nasze dzieci do posłuszeństwa, a zapominamy wychowywać je do buntu. Tymczasem porządny człowiek, a co za tym idzie – dobry obywatel, musi wykształcić w sobie zdolność do rebelii, jeśli okoliczności tego wymagają. Dlatego też w książce tej opowiadam historię o chłopaku wychowywanym do posłuszeństwa, który potrafił się zbuntować. Chcę pokazać moralną doniosłość nieposłuszeństwa jako cechy obywatela – a więc każdego z nas, bo wszyscy żyjemy w społeczeństwie i żaden c

Tego człowieka rozpoznaje się po jednej sylabie – bo jest tylko jeden Clint, prawdziwy amerykański samotny wilk. Eastwood to jeden z największych sukcesów Hollywood. Pierwotnie znany z grania w westernach – od tego czasu pokazał jednak szeroki repertuar aktorski i udowodnił, że jest nie tylko utalentowanym odtwórcą ról, ale również wybitnym reżyserem. Poza pracą Clint słynie z silnej osobowości, nigdy nie kryje się ze swoimi poglądami. Kiedy ukazała się ta biografia, krytycy

Babcia kazała mi kiedyś być rycerskim wobec ludzi, nigdy nie wiedziałem, co to miało znaczyć. Później zacząłem sobie to tłumaczyć, że rycerski, to nic innego jak szarmancki, kulturalny i prawy, ale z czasem doszło do mnie, że babcia nie bardzo wiedziała, o czym mówi, albo że jest to po prostu przenośnia, bo gdybym naprawdę miał być rycerski wobec ludzi, to musiałbym być wobec nich bezwzględny, a sam nosić się pysznie, lać w mordę każdego, kto ma inne zdanie niż ja i palić wie

Jakiś czas temu recenzowaliśmy dla Was nową książkę Marka Krajewskiego: Pomocnik Kata. Była to druga część szpiegowska, ale... dziewiąta z cyklu o Edwardzie Popielskim. Ot, taki autorski fortel. Czas zatem, aby przedstawić część pierwszą/ósmą. Kto nie czytał tej serii, niech żałuje, bo oto kultowy polski Autor wchodzi w gatunek książek szpiegowskich. Jak pisze Krajewski, wszyscy wiemy, ale jak radzi sobie ze szpiegami? Cóż, Krajewski to klasa sama w sobie, nikomu nic nie musi

Na ogół jednak lepsi są ludzie, co o sławie nie myślą - pisał Leszek Kołakowski. I tak też funkcjonował. Nie szukał sławy, ona sama zapukała do jego drzwi. Mówił o sobie niechętnie, chronił życie prywatne przed wścibskimi dziennikarzami, wolał, aby zajmowano się jego dziełami; aby o jego dziełach mówiono, nawet jeśli nie miano by wymieniać przy tym Autora z nazwiska. Leszek Kołakowski miał ludziom coś do powiedzenia, miał im coś do przekazania i chciał, aby ludzie brali to so

Życie Schulza było trudne i nie rzadko smutne. Choć uznany za literackiego geniusza, nie miał siły przebicia, a wszystko to, co mógł uznać za sukces (wcale nie było tego dużo), osiągnął ciężką pracą. Przyszło mu żyć w czasach, które łatwymi nie były, może w innych okolicznościach świat by go wielbił jeszcze za życia, ale stało się jednak inaczej. Ani włoscy wydawcy, ani niemieccy, austriaccy czy francuscy nie byli zainteresowani jego twórczością, choć dzisiaj tłumaczy się go

Mendoza jak nie Mendoza, chyba się już wypstrykał z satyry i postanowił zaskoczyć swoich czytelników nieco innym stylem. I dobrze, bo ile można pisać w ten sam deseń? Choć jeśli uważniej się tej książce przyjrzeć, to jednak nieco ze starego Mendozy jeszcze zostało. Chyba nie do końca potrafi odciąć się od cynicznych uwag na temat świata, ludzi i egzystencji... nie, nie, to sprawka Wydawcy... Prawdą jest natomiast, że Mendoza w tej książce poszedł bardziej w tony filozoficzne,

Zaczęło się od Marka Krajewskiego i na Marku Krajewskim poprzestało, choć pojawiali się inni skłonni pisać kryminały retro. Przyznać trzeba jednak z ręką na sercu, że niektórym się to nawet udawało, ale czy którykolwiek pisarz był w stanie dogonić Krajewskiego jakością? Nie. Co prawda zbliżali się, ale to przecież nie to samo. Krajewski rządzi niepodzielnie w literackiej krainie retro i nic nie zapowiada tego, aby w najbliższym czasie było inaczej. Powodów ku temu jest całe m

Kiedy słyszymy dzisiaj o terrorystach, w głowie pojawia nam się obraz muzułmańskich bojowników, dżihadystów, hezbollahu czy Al-kaidy. Jednak na przełomie lat 80. i 90. sen z powiek polityków, policjantów oraz cywilów spędzały bojówki terrorystyczne z Europy. Była nią choćby Irlandzka Armia Republikańska, jedna z najgroźniejszych i najbardziej bezwzględnych grup terrorystycznych w historii Starego Kontynentu. I to właśnie ten temat stał się osią, wokół której toczy się akcja k

Klamra spinająca najdziwniejszy projekt literacki, z jakim miałem do czynienia. Wciąż jednak sądzę, że nie do końca zrozumiany przez odbiorców. W jednym z wywiadów Autor mówił wyraźnie, że jego trylogia z Jezusem jest próbą odwzorowania życia Mesjasza w obecnych czasach, lecz jednocześnie ukazania boskości w nieco innym świetle - błędnego zrozumienia, eklektycznego podejścia do rzeczywistości i hybrydowej harmonii dobra ze złem. Coetzee rozkręcał się powoli, ale sukcesywnie,

Wydumana filozofia, jako temat zastępczy dla wiary w boga. Czy to bóg odpowiedzialny jest za głupotę i mądrość ludzi? A co, jeśli boga nie ma? Pewien znany amerykański prawnik powiedział, że prawdziwą religią jest życie, jakie prowadzimy, a nie głoszone wyznanie. I zdaje się, że Coetzee pisząc Dzieciństwo Jezusa, znał te słowa, ale postanowił, że jego bohaterowie zrozumieją je na opak. Tak można odebrać tę książkę, choć wcale nie jest tak straszna, jak się wydaje. Ba, już na

Twórczość Mendozy bywa różnie odbierana, jedni chwalą, inni ganią, a są też tacy, którzy mówią, że jest ok. Cokolwiek to "ok" znaczy. Prawdą niepodważalną jednak jest to, iż książki tego autora pisane są w sposób dalece odbiegający od ogólnie przyjętych form. Autor wydaje się nie przejmować, jak zbudowane są postacie, czy intrygi są na tyle dobrze pokręcone, aby spełnić oczekiwania czytelnika, i czy opisy mają charakter wydłużonych form, niczym u Thomasa Manna, czy może uciek

To koniec... To koniec ludzkiej cywilizacji. Niewyobrażalne zezwierzęcenie gatunku, który powinien stać na czele rozwijającego się świata - Taki zapis można znaleźć w dziennikach Garetha Jonesa w Bibliotece Wren (Trinity College, Cambridge). Był rok 1933, władze ZSRR postanowiły zagłodzić niesfornych obywateli Ukraińskiej Republiki, którzy sprzeciwili się przymusowej kolektywizacji rolnictwa i bezwzględnej egzekucji przez organy państwowe narzuconych chłopom obowiązkowych, ni

Dzisiejsza młodzież kojarzy Toma Clancy'ego z grami taktycznymi Rainbow Six, Splinter Cell czy Ghost Recon. Jednak to nie gry sprawiły, że Clancy stał się człowiekiem rozpoznawalnym. Uczyniła to seria wybitnych powieści sensacyjnych, a w szczególności kultowa saga o Jacku Ryanie, historyku, analityku CIA, późniejszym zastępcą dyrektora tejże agencji i w końcu prezydencie USA. Postaci tak misternie przygotowanej i tak skrzętnie skonstruowanej, że jego childowski odpowiednik (J

W samych Stanach Zjednoczonych notowanych jest rocznie blisko dwadzieścia tysięcy zabójstw. O większości z nich opinia publiczna prawie nigdy nie słyszy. Kiedy jednak zostaje zamordowany człowiek znany, huczy o tym cały świat. Media prześcigają się w "niusach", z miejsca pojawiają się teorie spiskowe, wydumane historie wokół zbrodni, często krzywdzące ofiary i ich bliskich, mające na celu zwiększenie sprzedaży nakładu prasy lub przyciągnięcie przed szklany ekran jak największ

Za każdym zdjęciem kryje się jakaś historia, bardziej lub mniej ciekawa, lecz jednak... Często nie zdajemy sobie nawet sprawy, jak ogromne znaczenie ma odpowiedni przekaz obrazu, który niejednokrotnie niesie ze sobą zmyśloną opowiastkę sfotografowanej sceny. Z jednej strony Internet pozwala odnaleźć fotografie, które bez niego być może nigdy by do nas nie dotarły. Z drugiej zaś, pozwala wielu ludziom na szerzenie nieprawdziwych informacji, oszustw i plotek. Jakub Kuza wybrał

Sąd Najwyższy uniewinnił Tomasza Komendę od zarzucanych mu czynów, przez które przesiedział 18 lat w więzieniu. Należy zatem traktować Tomasza Komendę jako niewinnego i to akurat nie podlega dyskusji. Kwestią czasu było to, że o Tomaszu Komendzie powstanie książka, ale to, że ta książka jest tak bardzo słaba, jednostronna, a autor uległ emocjom, jakim dziennikarz śledczy ulegać nie powinien, ogromnie zaskakuje. Tym bardziej, że redaktor Głuszak nie jest dziennikarzem z pierws