Pewnego dnia do sędziego Avishaia dzwoni dawno niewidziany kolega z dzieciństwa, by zaprosić go na swój występ. Niczego nie wyjaśnia – nalega jednak, by gość zjawił się tego wieczoru na widowni. Nieoczekiwanie stand-up dojrzałego komika zamienia się w okrutny pojedynek z przeszłością. O czym i o kim tak naprawdę opowiada występujący i jaką tajemnicę odkryje przed widzami? Czy publiczność będzie w stanie znieść tę historię? Ile prawdy potrafimy przyjąć, gdy okazuje się ona nie

Mendoza jak nie Mendoza, chyba się już wypstrykał z satyry i postanowił zaskoczyć swoich czytelników nieco innym stylem. I dobrze, bo ile można pisać w ten sam deseń? Choć jeśli uważniej się tej książce przyjrzeć, to jednak nieco ze starego Mendozy jeszcze zostało. Chyba nie do końca potrafi odciąć się od cynicznych uwag na temat świata, ludzi i egzystencji... nie, nie, to sprawka Wydawcy... Prawdą jest natomiast, że Mendoza w tej książce poszedł bardziej w tony filozoficzne,

Twórczość Mendozy bywa różnie odbierana, jedni chwalą, inni ganią, a są też tacy, którzy mówią, że jest ok. Cokolwiek to "ok" znaczy. Prawdą niepodważalną jednak jest to, iż książki tego autora pisane są w sposób dalece odbiegający od ogólnie przyjętych form. Autor wydaje się nie przejmować, jak zbudowane są postacie, czy intrygi są na tyle dobrze pokręcone, aby spełnić oczekiwania czytelnika, i czy opisy mają charakter wydłużonych form, niczym u Thomasa Manna, czy może uciek

Sąd Najwyższy uniewinnił Tomasza Komendę od zarzucanych mu czynów, przez które przesiedział 18 lat w więzieniu. Należy zatem traktować Tomasza Komendę jako niewinnego i to akurat nie podlega dyskusji. Kwestią czasu było to, że o Tomaszu Komendzie powstanie książka, ale to, że ta książka jest tak bardzo słaba, jednostronna, a autor uległ emocjom, jakim dziennikarz śledczy ulegać nie powinien, ogromnie zaskakuje. Tym bardziej, że redaktor Głuszak nie jest dziennikarzem z pierws