Jedwabny Szlak to dawna droga handlowa łącząca Chiny z Bliskim Wschodem i Europą. Ciągnęła się na tysiące kilometrów i była wykorzystywana przez stulecia, kiedy to przestała mieć znaczenie na skutek odkrycia drogi morskiej do Chin (ok. 1650 r.). Ale czy wiecie, że Jedwabnych Szlaków było więcej? Ich znaczenie było niepodważalne dla rozwoju świata. Historia Jedwabnych Szlaków to jedna z najciekawszych, najbardziej fantastycznych zagadnień, przepełnionych przygodami, odkryciami

To już trzecia książka C.J. Tudor po rewelacyjnym Kredziarzu i równie dobrym Zniknięciu Annie Thorne. Mam ogromny sentyment do tej pisarki i jestem przekonany, że sięgnę po każdą jej książkę, jaka się w Polsce ukaże. Ale żeby nie było tak słodko, muszę przyznać, że trzecia powieść Autorki nieco mnie rozbiła. Spodziewałem się mocnego uderzenia, tym bardziej że i Tudor i wydawca podnieśli poprzeczkę cholernie wysoko. Po Kredziarzu myślałem, że to strzał jednorazowy, bo tak dobr

Zdarzały się Annie Kańtoch lepsze i gorsze publikacje, co raczej nie jest zaskoczeniem przy tak intensywnej pracy autorki, ale Wiosna Zaginionych to zdecydowanie najlepsza jej książka, jaką czytałem. Ba, "najlepsza jej książka" niewiele powie czytelnikowi, który książek Kańtoch nie czytał, zatem pokuszę się o stwierdzenie, że jest to jeden z najlepszych polskich kryminałów ostatnich lat. A skoro zapowiedziano, że będzie to trylogia, to ufam, że będzie jeszcze lepiej... choć w

Z biografiami artystów pisanymi za ich życia bywa różnie, najczęściej chcąc chronić swoją prywatność, nie mówią wszystkiego, a przy okazji mają okazję przedstawić się tak, jak im wygodnie i narobić wokół siebie dużo szumu. Jeszcze gorzej wypadają autobiografie - wtedy hulaj dusza, piekła nie ma. W myśl zasady: nieważne jak o tobie mówią, ważne, że mówią. Ile prawdy zawartej jest w autobiografii, ile w niej zimnej kalkulacji i wyrafinowania? Trudno powiedzieć. Zazwyczaj nie za

Jakiś czas temu recenzowaliśmy dla Was nową książkę Marka Krajewskiego: Pomocnik Kata. Była to druga część szpiegowska, ale... dziewiąta z cyklu o Edwardzie Popielskim. Ot, taki autorski fortel. Czas zatem, aby przedstawić część pierwszą/ósmą. Kto nie czytał tej serii, niech żałuje, bo oto kultowy polski Autor wchodzi w gatunek książek szpiegowskich. Jak pisze Krajewski, wszyscy wiemy, ale jak radzi sobie ze szpiegami? Cóż, Krajewski to klasa sama w sobie, nikomu nic nie musi

Ta książka jest jak powieść Charlesa Dickensa, i choć to literatura faktu, a ściślej mówiąc biografia, to ma wszystko, co potrzebne, aby uznać ją za powieść społeczno-obyczajową najwyższych lotów. Pięknie wydana, pięknie napisana, wspaniała historia. I choć często smutna oraz przygnębiająca, tocząca się w czasach spływających rzeką krwi, brudu i gniewu, to jednak... nie brak jej piękna i humoru! Nietypowy sposób pisania biografii, który sprawia, że mamy do czynienia z czymś p

I oto jest. Recenzja pierwszej książki nowego wydawnictwa: Echa. Ostrzegaliśmy, że będziemy się bacznie Echom przyglądać, a po rozmowie z Wydawcą oraz ich zapewnieniach, że wybierać będą tylko te najlepsze książki, najbardziej wartościowe i takie, które wyprowadzą Echa na szczyt, spodziewaliśmy się naprawdę wielkich rzeczy. I tak oto w naszych rękach pojawił się Kształt ruin, który zapowiadać miał początek czegoś wspaniałego, to miała być zupełnie nowa jakość. Przyjrzeliśmy s

Jeżeli nie lubisz angielskiego humoru, to lepiej olej tę książkę i chwyć za coś innego. Jeśli jednak uważasz, że Trzej panowie w łódce (nie licząc psa), Upadek i wzlot Reginalda Perrina oraz Wilt jest jak najbardziej Ci po drodze, drogi czytelniku, to Morderców tropimy w czwartki Cię zachwyci. Z pewnością nie jest to powieść dla wszystkich, ale zdecydowanie mamy do czynienia z literaturą wysokich lotów i choć to "tylko" komedia kryminalna, to jednak zauważyć trzeba, że jest t

Dla wielu ludzi dyktatura jest niezrozumiałym fenomenem. Padają pytania, jak to jest możliwe, aby w dzisiejszych czasach dzierżymorda mógł czuć się tak bezpiecznie w chwili, kiedy odpowiada za skrajną biedę, winny jest ludobójstwa, a światu bez przerwy grozi nuklearną wojną, prężąc muskuły nawet wobec najsilniejszych. Tajemnicą poliszynela jest, że za każdym autokratą stoją gigantyczne pieniądze, interesy wielu państw, a tym przypadku również szach mat w postaci atomowego uzb

Wydawać by się mogło, że książki są jedną z ostatnich rzeczy w trakcie wojny, o których myślą ludzie, ale jak pokazuje historia, jest zupełnie odwrotnie. Raz były one obiektem nienawiści, przez co "musiały" zostać zniszczone, innym razem stały się rzeczą obojętną, pozostawioną na pastwę losu równie tragicznego, jak wszystko inne, co w czasie konfliktu zbrojnego traci na wartości w oczach zwaśnionych stron. Jednak w obu przypadkach zawsze pojawiali się ci, którzy stawiali sobi

20 stycznia 2021 roku minie dwadzieścia osiem lat od śmierci jednej z najsłynniejszych kobiet świata. Miałem 16 lat, kiedy w wieczornych wiadomościach podano, że Audrey Hepburn nie żyje. Był rok 1993, w moim pokoju, na nowiutkiej meblościance, wisiały plakaty Metallicy, Guns N, Roses, Nirvany, Pearl Jam... a pomiędzy nimi kinowy plakat filmu Śniadanie u Tiffany'ego, który wzbudzał uśmiech zdziwienia u koleżanek i szyderczy rechot wśród kolegów. Lata mijały, plakaty znikały z

Coś tam kiedyś słyszałem o naukowych próbach rozłożenia gier hazardowych na czynniki drobne. W większości chodziło mniej więcej o to, aby oszukać system i wyciągnąć z hazardu ile tylko się da. Czy jest to faktycznie możliwe? Chodzą słuchy, że tak. Padają konkretne przykłady, opisywane są sposoby, jak tego dokonać, tworzy się specjalne systemy i algorytmy, ale to wciąż pozostaje dla wielu ludzi tematem mało przyswajalnym i dalece odległym. Traktuje się te historie zazwyczaj, j

Wciąż słyszę o tym, że poezja skończyła się dawno; że została wyparta przez tandetną literaturę kilka dekad temu i że nigdy już nie wróci na takim poziomie, jakim ją pamiętamy sprzed dziesięcioleci. Może jestem dziwakiem, a może niepoprawnym optymistą, tego nie wiem, ale wiem na pewno, że czytam namiętnie poezję i usilnie wierzę, że wciąż ma się dobrze. Szukać daleko nie trzeba, bo wystarczy wskazać na Joannę Guzik, która chyba nieco nieśmiało, ale jednak, kroczy dumnie przez

Na ogół jednak lepsi są ludzie, co o sławie nie myślą - pisał Leszek Kołakowski. I tak też funkcjonował. Nie szukał sławy, ona sama zapukała do jego drzwi. Mówił o sobie niechętnie, chronił życie prywatne przed wścibskimi dziennikarzami, wolał, aby zajmowano się jego dziełami; aby o jego dziełach mówiono, nawet jeśli nie miano by wymieniać przy tym Autora z nazwiska. Leszek Kołakowski miał ludziom coś do powiedzenia, miał im coś do przekazania i chciał, aby ludzie brali to so

My, Polacy, lubimy mówić o innych, ale broń boże, aby ktokolwiek mówił o nas. Nie jest to stwierdzenie bezpodstawne, bo wystarczy spojrzeć na komentarze o książce Ukrainki... w Internecie. Ech, ta nasza narodowa duma. A może warto się czasami wsłuchać (wczytać) w słowa obcokrajowca, w tym wypadku Ukrainek, których naród traktujemy nieco z przymrużeniem oka, a nie rzadko - przywołując słowa klasyka - jako gorszy sort. Nie daj Boże Ukrainka i w dodatku sprzątaczka, to już całki

Czytając książki Wita Szostaka, czuję się zawsze jak człowiek ułomny. Wit zawstydza mnie swoją elokwencją, doborem słów i kolejnymi pomysłami na fabułę. Język, jakiego używa, sprawia, że jako pisarz czuję się zawstydzony, bo chciałbym, cholera, umieć pisać tak, jak On. Tego jednak nie da się nauczyć, to trzeba mieć we krwi. Wit Szostak to Mistrz Słowa i nie ma w tym ani odrobiny przesady. Właśnie skończyłem Cudze słowa i odkładając tę książkę na półkę, pomyślałem, że jest to

Hollywood, lata 30. XX wieku, rekordowo wysokie bezrobocie. Gigantyczny maraton taneczny przyciąga rzesze znęcone obietnicą darmowego wiktu i tysiąca dolarów dla zwycięzcy: bezrobotnych aktorów, łowców nagród i ludzi bez perspektyw. Rozpoczyna się dziwna pogoń spoconych par za kołem fortuny. Dla niektórych stawką jest życie… Powieść Czyż nie dobija się koni? jest uznawana za pierwszą amerykańską powieść egzystencjalną; jej autora stawiano na równi z Hemingwayem i Faulknerem,

Spryciula Holmberg wraca z nowy tomem swojej magicznej sagi. Kontynuacja Papierowego Maga w cudownie pięknym wydaniu. Wiele się wyjaśnia, ale też wiele nowych spraw się komplikuje, bo przecież wiemy, że to jeszcze nie koniec tej historii. Znów jest cudownie, znów jest subtelnie i znów jest pięknie, bo piękno w tej książce jest najważniejszą sprawą... zaraz po magii. W taj książce można się jedynie zakochać. Fabuła, język i styl autorki, oprawa... wszystko jest tu na swoim mie

Gdyby ktoś pytał, nie jest to książka ani o samochodzie, ani o jego twórcy. Jest to biografia człowieka, który dał człowiekowi prąd. Tak, tak, to Nicola Tesla jest tym, który rozjaśnił noce, dał ludziom radio, przyczynił się do rozwoju elektrowni wodnych i jako pierwszy zabrał słońcu energię. Geniusz, który mógłby stać w jednym rzędzie sławy i kultu z Leonardo da Vinci, gdyby nie pewien Amerykanin o nazwisku Edison. Z jednej strony można uważać, że ich rywalizacja rozwinęła n

Problem z książkami Marka Hłaski polega na tym, że czyta się je zbyt szybko i trzeba szukać kolejnej jego powieści, aby wrócić do czytelniczej równowagi psychicznej. No niestety (albo i stety), ale tak to już jest, że w polskiej literaturze powojennej na pierwszym miejscu jest Hłasko, na drugim Hałsko, na trzecim Hałsko, potem długo, długo nikt i znowu Hłasko. A w dalszej kolejności cała reszta bardziej lub mniej utalentowanych pisarzy. Na szczęście są Iskry, które od jakiego